LINDA.Lijnt en Liesbeth doet ook een poging!

Dag 42, 30 april 2017

Whoop, whoop, lekker ding! En dan bedoel ik mezelf natuurlijk, maar dat snap je. Na 6 weken LINDA.lijnt kan ik niet anders dan trots op mezelf zijn. O ja, wacht, eerst even een weegschaalmomentje om te kijken of er nog wel wat gewicht af is gegaan.

Ik ben deze strijd aangegaan met 73.3 kilo. Nu geeft de weegschaal aan (hoor tromgeroffel) 69.2 kilo. Dat is onder de magische grens van 70 kilo! Maar nog niet mijn streefgewicht van 68 kilo bereikt. Over dat laatste baal ik eigenlijk wel een beetje en het is mijn eigen schuld. Ik ben er achter gekomen dat ik een emotie-eter ben. Gezond eten, het snaaien laten en wat sporten gaat allemaal best. Maar daarnaast blijkt Tony toch nog wel mijn beste vriend te zijn op momenten van stress en drukte. Even alleen maar aan de heerlijke chocoladesmaak denken en even niet piekeren..

Verder ben ik toch best trots, want hoewel het langzaam gaat, worden de vetrolletjes toch minder. En er zijn momenten geweest waar ik heel trots op ben. Zo heb ik vorige week de 5 km gelopen bij de Enschede marathon. Voor degene die mijn eerdere blogs hebben gelezen: het is goed gegaan, ik hoefde geen struiken in te duiken. Maar goed ook, want de route ging dwars door de binnenstad, met allemaal publiek, geen bosje te bekennen.

De auto had er op de weg terug vanuit Enschede wat meer moeite mee. 130 op de linkerbaan van de A1 en opeens: BANG!! Klapband. Heel cool en beheerst heb ik de auto van op volle snelheid op de linkerbaan naar tot stilstand op de vluchtstrook gekregen. Niks geraakt, iedereen heel, alleen de band en velg helemaal aan flarden. Alweer trots op mezelf! Dat was nog eens relaxed reageren!

En nu zit het LINDA.lijnt-tijdperk er weer op. De 6 weken zijn voorbij. Nu begint de “liesbeth-heeft-zichzelf-een-gezondere-lifestyle-aangemeten-periode”. Want eigenlijk bevalt het wel: gezonder eten, meer bewegen, me fitter voelen en broeken wat beter dicht krijgen. Hiervoor heb ik ook geen ernstige diëten nodig of personal trainers. Wat nog het meeste helpt is de hond. Die moet je toch steeds uitlaten en dat vind ik ook gewoon leuk, gezellig samen met Boef lopen. En wandelen is een hele goede caloriekiller.

Boef is fantastisch. Boef en ik lijken op elkaar. We gaan allebei graag buiten huppelen, behalve als het regent. We houden niet van regen. Na een flinke wandeling gaan we allebei graag een tukje doen op de bank. Totdat we iemand in de keuken met een verpakking horen ritselen. Dan zitten we zo weer rechtop en denken allebei hetzelfde: koekje! Het enige verschil is dat Boef dan naar de keuken rent om zo snel mogelijk bij het koekje te zijn en ik netjes (lui) wacht tot het koekje naar me toe wordt gebracht.

Hopelijk lukt het om de “liesbeth-heeft-zichzelf-een-gezondere-lifestyle-aangemeten-periode” structureel voort te zetten. Dan wordt het nog eens wat met mij. Wellicht lezen jullie volgend jaar de “hoe is het nu met..”  Voor nu, heel veel dank voor de support van de afgelopen weken!

Dag 32, 20 april 2017

Makkelijker wordt het niet. Eigenlijk had ik dat wel verwacht, of stiekem gehoopt, dat het makkelijker zou worden. Maar ik denk steeds vaker aan eten en dan met name aan chocola, bitterballen, chips, nou ja, alles wat ongezond is. Het lijkt wel of er nog maar net tv-programma’s zitten tussen reclames voor lekkere dingen. Net als ik denk dat ik niet aan eten moet denken wordt mij vanaf de buis toegeroepen het een supergoed idee is om pizza te bestellen via thuisbezorgd.

Vandaag ben ik wel weer op de fiets naar mijn werk gegaan. Op de terugweg, zo rond etenstijd, kom ik dan langs een snackbar. Pff, patatjes ruiken echt heel lekker! Het water loopt me in de mond! Apart toch wat een lichaam allemaal kan, speeksel aanmaken als je friet ruikt..

De hunkering naar schransen wordt dus groter. Ik moet dit onder controle gaan houden, want straks zie ik nog chocolaatjes met mijn eigen gezicht er op.

Wat ik lastig vind, is dat ik op zulke momenten mezelf voor de gek ga proberen te houden en aan mezelf vraag: “waarom wil je eigenlijk liever 68 kilo wegen dan 73 kilo?” Ja, waarom eigenlijk? Oké, het is wel redelijk algemeen bekend dat overgewicht niet gezond is. Maar ik heb geen gezondheidsklachten, dus het duiveltje in mij schuift dat al snel aan de kant. Tja, beetje slanker ziet er misschien wel beter uit. Maar daar geef ik dan weer niet zo heel veel om. Ik heb bijvoorbeeld ook geen verstand van haar, make-up en kleding. Je zou mij kunnen kwalificeren als iemand die voor comfortabel gaat. De tijd dat ik in legerbroek of in een broek met van die zakken aan de zijkant rond liep, vond ik geweldig. Ik had ook gewoon geen tas nodig. Alles, portemonnee, sleutels, paste gewoon in je broekzakken! Nu heb ik wel een tas. Zoonlief Sam noemt dat het zwarte gat. Er verdwijnt van alles in. De voorkeur voor comfort had ik al jong. Bij een ontluikende puberverliefdheid zei de betreffende jongen tegen me dat hij mijn buurmeisje toch leuker vond, want zij had niet van die wijde kleren aan… Ai, pijnlijk.

Je wordt ouder, werkt op kantoor, dat betekent soms ook aanpassen en dus huppel ik nu geregeld in rokjes rond, zelfs wel eens op hakken. Maar ik blijf een kneus op het gebied van uiterlijk. Iets wat je elke dag oefent, kleren uitzoeken om aan te doen, blijft toch nog steeds lastig. Tegenwoordig stel ik mezelf eerst de vraag: “als welke Spice-girl voel ik me vandaag?” Is dat bijvoorbeeld Sporty-Spice, dan trek ik een sportieve rok aan met sneakers. Waterdicht systeem. Al hoop ik toch nog steeds stiekem iedere keer als ik in een stad loop, de modepolitie tegen te komen waarop ik dan hoor: “Stop, modepolitie!” en vervolgens wordt onderworpen aan een gigantische make-over. Zou daar heel benieuwd naar zijn.

De kilo’s vliegen er dus niet af en ik hunker naar suiker en vet. Mijn gewicht gaat wel langzaamaan naar beneden. Dat is prima en ik wil de laatste periode ook graag volhouden. Want hoewel dat duiveltje me allerlei eten probeert op te dringen, zit ik toch fijner in mijn vel als ik wat gezonder eet. Het is dus zeker wel de moeite waard.

Dag 26, 14 april 2017

Het Linda.lijnt tijdperk is alweer over de helft. De eerste 3 weken zijn voorbij. Afgelopen zondag was dan ook een spannend halverwege weegmomentje. Toch wel eng om op de weegschaal te gaan staan, want ik weet dat ik stiekem zo nu en dan gezondigd heb. Tja, het is de tijd van de paaseitjes en volgens mij is die paashaas me aan het stalken. Ik zie die eitjes overal!

De weegschaal geeft 70 kilo aan! Dat is 3 kilo afgevallen in 3 weken tijd. Oh yeah! 70 voelt nu opeens als een magische grens. Als ik onder de 70 kilo kom, dan is alles mogelijk! Echt, echt alles !

Maar eerst het paasweekend maar eens zien door te komen. Lijnen valt nog niet mee met een paasontbijt, paaslunch, paasdiner, paastussendoortjes en daarna gewoon tweede paasdag nog een keer de hele riedel. Misschien, ja heel misschien, is het een goed idee om dat dan maar niet allemaal op te eten. Ik zal wat paaseitjes voor de kinderen over laten.

En bewegen, dat blijft natuurlijk ook een goed idee. Mijn buik is inmiddels al wat minder bol. Hij staat niet meer op springen. Hele vooruitgang! Maar het hangt nog wel allemaal een beetje. Een hangend vetrandje zou je het kunnen noemen. Het zou eigenlijk wel mooi zijn als dat allemaal wat strakker wordt. Nu heb ik van horen zeggen dat men daarvoor buikspieroefeningen zou kunnen doen. Bruh, als ik ergens een hekel aan heb… Buikspieroefeningen, dat is toch gewoon niet leuk? Heeft iemand ooit iets bedacht waarbij je je buikspieren traint en het is leuk, let me know!

Ergens in huis is nog wel een buikspierbankje te vinden. Ik ga er op liggen. Eerst een heel gepuzzel waar je benen precies moeten, maar het lukt. Eén keer omhoog en ik blijk inderdaad buikspieren te hebben. Ze protesteren gelijk allemaal. Een hele situp. Oké, dit was een hele training voor ze. Dit moet voorzichtig opgebouwd worden. Morgen doen mijn buikspieren en ik er twee.

Dag 19, 7 april 2017

Dipdag. Vandaag heb ik een dipdag.

Je denkt misschien aan een lekkere dipsaus om flink wat chips in te dippen. Smeuïge dipsaus met een spicy smaakje. Of aan discodip voor op je softijsje. Dat vind ik heerlijk, discodip. Kun je lekker kauwen op een ijsje. Of ben ik met mijn 40 jaar te oud voor discodip? Nee, natuurlijk niet! Je bent nooit te oud voor discodip. Al vraag ik me nu opeens wel af of het lastig is om die spikkels weg te krijgen als je een kunstgebit hebt. Geen idee, maar ik kan me voorstellen dat ze overal tussen gaan zitten.

Maar dat bedoel ik dus niet met een dipdag. Het is een dag waarop ik wakker word en gelijk het gevoel heb dat ik in een dipje zit. Helemaal nergens zin in. Zo’n dag waarop je eigenlijk gewoon in je bed wilt blijven liggen en dat het misschien voor de rest van de bevolking ook wel beter is als ik dat zou doen.

Helaas kan dat niet, want verplichtingen.. Stom woord vind ik dat, verplichtingen. Moeten, dat vind ik ook al zo’n stom woord.

Mijn motto om dit soort dagen vol te houden hangt op een bord boven het toilet en dat zegt: “Chocolate fixes any problem.” Maar dat past niet in mijn Linda.lijnt poging. Hoeveel schade richt ik aan als ik nu eens flink aan de chocola ga? Doe ik daarmee dagen van chocolade-geheelonthouding teniet? Vliegen de kilo’s er dan gelijk weer aan? Dat zou een beetje jammer zijn. Ik moet op zoek naar een nieuw motto voor dipdagen. Kom de dag door met worteltjes! Hmm, ik denk niet dat dat gaat werken. Dat haalt me nou niet direct uit een dip. Iets met bewegen, sportief joggen om wakker te worden, zou misschien iets zijn. Dat je de dag volop aan kan door alle endorfine die is aangemaakt tijdens het lopen. Eigenlijk klinkt dat als een goed plan. Sport je uit je dipje!

Ik kom toch uit mijn bed en ga naar beneden. De hond huppelt gelijk om me heen en kijkt me vragend aan. “Ja, jij wil wat lekkers.” Ik begrijp de hond wel. Hondjelief krijgt een hondenkoekje en ik pak stiekem een paaseitje. Oké, twee paaseitjes. Hond blij, ik blij. Heel fout natuurlijk, maar misschien is het wel goed om jezelf zo nu en dan iets te gunnen. En het voelt niet heel erg als falen, want voor het Linda.lijnt-tijdperk had ik zeker 3 keer zo veel paaseitjes genomen. Oké, 5 keer zoveel…

Dag 13, 1 april 2017

Vorige week ben ik heel dapper begonnen met zo nu en dan op de fiets gaan zitten. Maar dat is nog niet voldoende beweging. Regelmatig bewegen is noodzakelijk in deze afvalstrijd!

Nu zit ik op streetdance. Ja, je leest het goed, streetdance.  Bij een hele leuke dansschool met een geweldige dansjuf en een gezellige groep dames. Het is wel eens voor gekomen dat mensen me vreemd beschaamd aankijken als ik dit vertel en reageren met: “jij?, je bent toch 40?” Die mensen zijn niet wijs. Streetdance is superleuk en je moet je nooit, vooral niet door leeftijd of kilo’s, laten tegenhouden om iets te doen waar je plezier in hebt. Daarbij komt nog, we zijn echt heel goed. ECHT, HEEL, GOED. Goed in gezelligheid, goed in lol maken en goed in het neerzetten van een geweldige dansshow.

Ook probeer ik weer wat hard te lopen. Het streven is minimaal 2 keer per week. Om mezelf een schop onder de kont te geven heb ik me heel fanatiek ingeschreven voor een aantal runs, zoals de Marathon van Enschede (waarbij ik dan mee doe met de 5 km…). Eerlijk gezegd heb vorig jaar ook al wat hardgelopen, totdat ik in oktober een blessure aan mijn heup kreeg. Radicale rust volgde. In december was de blessure wel weer opgelost, maar in januari en februari ben ik toch maar op de bank blijven liggen. Het was koud buiten! Maar nu weer aan de run! Al lijkt mijn conditie nog in winterslaap te zijn.

Nu loop ik tegen het volgende probleem aan. Runners diarree. Ben ik vol goede moed lekker een stukje aan het hardlopen, voel ik opeens enorme aandrang. Oke, even stoppen, stukje wandelen. Ja, het gaat weer. Weer hardlopen. O nee, gaat toch niet. Shit, het komt er bijna uit. Dan zit er niks anders op dan met dichtgeknepen billen zo snel mogelijk naar huis te lopen. En dan heb ik het over snel wandelen, niet over hardlopen, wat met dichtgeknepen billen een heel apart loopje wordt. Hé, volgens mij komt daar het snelwandelen vandaan. Probeer het maar eens, een kilometertje met dichtgeknepen billen zo hard mogelijk lopen, maar niet rennen. Ooit was er iemand met runners diarree die met dichtgeknepen billen zo snel mogelijk bij een toilet probeerde te komen en dacht: “dit is mooi, we maken hier een Olympische sport van!”

Ik heb runners diarree gelijk gegoogled en het komt vaak voor. Het is een begrip. Pff, echt wel, zeker als het in je broek zit. Maar niet heel erg handig als je probeert wat kilometertjes te maken. Je darmen worden bij het hardlopen eigenlijk gemasseerd en dan komt de boel op gang. Nou, ik krijg toch liever een rugmassage. Als er iemand wat vet goeie tips heeft om hier wat aan te doen, ze zijn welkom! Zou toch wel handig zijn als ik straks bij die marathon van Enschede niet de bosjes in hoef te duiken.

Dag 9, 28 maart 2017

De eerste week lijnen zit er op. Tijd voor de tussenstand.

En dus ga ik de weegschaal op. Mijn voornemen is om 1 keer per week op de weegschaal te gaan staan en wel op zondagavond.

Vorige week gaf de weegschaal 73 kilo aan. Deze zondagavond bleef de weegschaal steken bij 71.5 kilo. Dat is zomaar 1,5 kilo minder. Daar ben ik best heel blij mee.

Als dit zo door gaat elke week, heb ik de ideale afvalmethode gevonden! Het concept waarmee je kilo’s kwijtraakt! Er blijft straks bijna niks van me over. De door mij bedachte en samengestelde methode is: minder snoepen en meer bewegen! Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht.

Eerlijk gezegd vind ik het niet zo makkelijk als het klinkt. Ik at elke avond wel chocola, kaas, toastjes, in ieder geval iets. Zoiets als chocola is dan niet gewoon een verleiding, maar een verslaving aan het worden. Je snakt er naar. Je lichaam vraagt er om. Je denkt dat je het nodig hebt. En het is ook nog lekker. En nu dus cold turkey afkicken.

Achter in mijn hoofd hoor ik mijn vriend Tony soms fluisteren: “kom mijn chocola halen, eet mijn chocola..” Ik heb meerdere stemmen in mijn hoofd en ze heten allemaal Tony.

Een collega gaf me de goede tip om dan te denken: “hoef ik niet, ik weet toch al hoe het smaakt”. Maar ja, dat is waarschijnlijk waarom vriend Tony steeds met nieuwe smaakjes komt.

Ik zorg vooral dat ik geen verleidingen in de buurt heb. Als er geen chocola in huis is, kan ik het ook niet opeten. Ik moet toegeven dat ik wel eens een moment gehad heb afgelopen week waarop ik de neiging had te gaan zoeken naar iets lekkers. Dat je zoveel zin in iets hebt, in wat dan ook, dat je bijna uit je neus gaat eten. Doet me denken aan mijn dochterlief Isa. Een aantal jaar geleden, ze was een jaar of 5, zat ze in haar neus te peuteren. Ik zei: Isa, doe maar niet, dat is vies”, waarop Isa zei: “geeft niet hoor mam, ik lust het wel..”

 1,5 kilo minder, dat is wel motiverend en dus ga ik mooi door met de worteltjes, tomaatjes en andere groentjes. Eens kijken of de weegschaal komende zondag weer zo aardig is.

Dag 5, 24 maart 2017

Het is bijna een uur fietsen naar mijn werk, dus ga ik natuurlijk altijd met de auto.

Maar, (je ziet hem waarschijnlijk al aankomen) vandaag ben ik zowaar op de fiets gegaan.

Ja, lijnen is niet alleen gezonder eten, maar ook meer bewegen en dan is de fiets pakken in plaats van de auto eigenlijk een heel goed idee.

Ik vond het wel heel dapper van mezelf en zat heel trots op mijn fietsje. En op een moment dat ik zelf vond dat ik echt aan het doortrappen was, word ik opeens ingehaald door heel relaxed rustig fietsende mensen met een tempo dat behoorlijk hoger ligt. Hoe dan??? O ja, elektrische fiets.. Ik wil ook zo’n ding! De volgende keer als er zo’n relaxte fietser langs schiet, grijp ik hem bij zijn schouder en lift lekker mee. Net als vroeger, toen we aan brommers hingen.

Op mijn werk word ik heel enthousiast onthaald: “wat goed van je, op de fiets!” Deze kleine-meisjes-aanpak werkt. Ik voel  mezelf groeien van de complimenten (en niet in omvang).

Trouwens, mijn collega’s zijn super. Ik heb ze natuurlijk gelijk verteld over het lijn-project en ze steunen me allemaal geweldig. Is een hele omschakeling, want voorheen had ik juist meer een vuilnisbakimago. Zijn er koekjes over na een bespreking met cliënten, zet maar bij Liesbeth neer, dan zijn ze zo weg.

Nu worden de koekjes, dropjes en ander lekkers uit mijn zicht gehouden. Deze 6 weken (en misschien nog wel een tijd daarna) zullen te merken zijn aan de voorraad.

Thuis word ik ook goed gesteund. Manlief snoept opeens ook minder en als ik ook maar een blik in de richting van de voorraadkast werp, word ik ernstig toegesproken door de kinderen. Dit soort dingen helpen wel heel erg, het stimuleert om vol te houden.

Reacties van jullie allemaal onder mijn blog of op facebook vind ik ook superlief. Dan kan ik natuurlijk niet naar de vet- en suikerverleidingen grijpen en jullie telerstellen.

Wat ook heel handig is, zijn goede tips.

Van een aantal lieve vriendinnen (tevens ex-collega’s) kreeg ik pas geleden een kaart met op de voorkant de tekst: “het is niet hetzelfde zonder jou”. Heel begrijpelijk. In de kaart zat onder andere een theezakje met chocoladesmaak en de goede tip om dit te drinken bij chocoladebehoefte. Echt een wereldidee, chocoladethee.

Maar goed, fietsen. Na een dag werken moet je dan ook weer terug. Dan blijkt opeens dat je het best aan je kont voelt dat je al een uur op de fiets hebt gezeten eerder die dag. Stiekem is het wel lekker, een stuk fietsen na een drukke werkdag. Even tot rust komen in je hoofd, gewoon alleen fietsen. Mindfulness op mijn fietsje.

En thuis lekker de benen omhoog op de bank. Dat heb ik wel verdiend, vind ik. Toch? Ja, echt wel.